Het valt mij in het
algemeen op, dat mensen makkelijker spreken over en begrip/steun
krijgen van anderen voor hun somatische aandoeningen dan voor
psychiatrische aandoeningen. Inmiddels wordt door wetenschappelijk
onderzoek steeds meer aangetoond, dat psychiatrische aandoeningen ook
een somatische component hebben en hersenen zijn toch ook onderdeel
van onze somatiek, maar dit terzijde.
Ik vind dit een
interessante kwestie en het is eigenlijk één van de redenen geweest
voor dit blog en de Facebook-pagina om meer openheid en bekendheid te
geven over de bipolaire stoornis en autisme. Want het is toch van de
'zotte' dat je bijvoorbeeld op een somatische klacht/aandoening
(griep, bloedprikken, en ernstiger de ziekte kanker) een hoop
steunende reacties op privé Facebook-accounts ziet, maar dat dit
achterwege blijft bij vermeldingen over iemands psychiatrische
gesteldheid of iets wat daarmee verband houdt. Dit blog en de daaraan
gekoppelde Facebook-pagina uitgezonderd. Ik had nooit gedacht dat het
zo'n 'succes' zou worden.
Zo vertelde iemand
mij laatst dat zij op Facebook wat gedeeld had over een
signaleringsagenda om stemmingen bij te houden. Dit had zij zelf
ontwikkeld en zij was hier trots op. Dit leverde bijna geen reactie
op in tegenstelling tot bijvoorbeeld een weekendje weg. In dit geval
zou je nog kunnen zeggen dat het makkelijker is om op iets leuks te
reageren dan op iets waar je je als buitenstaander moeilijker een
voorstelling van kan maken. Maar ook in dit geval zou je het op zijn
minst 'vind ik leuk' of 'geweldig' voor die persoon kunnen vinden.
Maar wat maakt nou
dat het makkelijker lijkt om begrip te hebben en steunend te zijn
voor iemand met een somatische aandoening? Ik denk dat dit vooral zit
in de last die anderen ervaren door gedrag voortkomend uit een
psychiatrische aandoening. Je lijdt er niet alleen zelf aan, maar het
heeft vaak ook direct gevolgen voor je naastbetrokkenen en mensen
waar je in het dagelijks leven mee omgaat in (vrijwilligers)werk en
vrije tijd.
Zo kunnen er in mijn
geval hele heftige en kwetsende dingen gebeuren in een (hypo)manie,
die nog tijden hun nasleep kunnen hebben. Ook mijn gedrag wat voort
kan komen uit mijn autisme, kan heel veel problemen geven in met name
de sociale interactie. En daar heb ik niet alleen, maar heeft ook die
ander last van. Het is dus een hele kunst voor de naastbetrokkenen en
voor de mensen die wat verder afstaan te beseffen dat iemand ziek is
en dat het gedrag wat getoond wordt niet overeenkomt met hoe iemand
is in zijn 'gewone' doen met de mooie en mindere kanten van een
persoonlijkheid die daarbij horen.
Ik heb vele
partnerrelaties horen/zien stranden tijdens mijn behandelingen en
opnames en prijs mijzelf gelukkig met een begripvolle en steunende
partner. Maar in periodes dat ik ziek was, heb ik vele contacten en
vriendschappen verloren. Dat heeft veel pijn gedaan, maar maakt wel
dat ik nu goed alleen kan zijn en steeds beter in staat ben om keuzes
te maken in wat voor mij belangrijk is.
Er zijn ook
psychiatrische aandoeningen (zoals bijvoorbeeld een depressie) waar
de ander niet zozeer een last ervaart. Als ik depressief ben, heeft
mijn man bijvoorbeeld met mij te doen. Maar ik heb ook vaak
meegemaakt dat mensen zich maar moeilijk een voorstelling kunnen
maken van hoe het met iemand gaat of de indruk hebben dat iemand zich
'aanstelt', een schop onder zijn of haar kont nodig heeft. Terwijl
het in een depressie al alle energie kost om de dag door te komen.
Blog over mijn fietstocht van Utrecht naar Santiago de Compostela (2500 km). Door dit blog hoop ik een bijdrage te kunnen leveren aan het geven van meer openheid en bekendheid over psychiatrische aandoeningen in het algemeen en in het bijzonder over de bipolaire stoornis en autisme bij vrouwen. Ik hoop ook, dat dit blog leidt tot meer bespreekbaarheid en begrip over deze aandoeningen. Ik zie het fietsen, en in het bijzonder deze fietstocht, als smeermiddel om deze waarden te bereiken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ha Mariët
BeantwoordenVerwijderenMijn ervaring is, dat mensen reageren op wat ze zien en gemakkelijk begrijpen. Ik heb een periode last van astma gehad. Als ik dan piepend de bus in kwam, wilden de mensen voor mij opstaan en vroegen of ze het wel ging.
Tegenwoordig is de astma voorbij, maar raak ik soms complete uitgeschakeld door verstopte bijholten door een allergische reactie, bijvoorbeeld voor huisstofmijt, graspollen of een hond dicht in de buurt. Dat is niet zichtbaar en komt vooral achteraf. Als ik daarover vertel, is de reactie vaak: ja erg hè, ik loop ook steeds te niezen. Ze bedoelen het goed, maar snappen het niet. Ik maak me daar niet meer druk om. Ik zeg gewoon wat ik nodig heb en als ze het niet begrijpen: jammer dan. Mijn bewegingsvrijheid is kleiner en het beperkt me in mijn contacten, maar goede vriendschappen blijven toch wel. Bij psychische hindernissen zou de last wel eens een stuk zwaarder kunnen zijn... maar toch: over al die Fransen die je onderweg tegenkomt maak je je ook niet druk of ze het begrijpen? rinie
Hé Rinie, Mariët en andere lezers; soms zijn mensen benieuwd wat er nou toch aan scheelt aan mij.Ze snappen het eigenlijk niet goed, bipolaire stoornis. Ik vraag ze dan of ze bekend zijn met suikerziekte. De meeste mensen kennen wel iemand met die ziekte en weten over het belang vd juiste insuline-instelling. Geen goede instelling, dan kunnen mensen raar gedrag vertonen. Met de bps is het eigenlijk net zo. Mijn zouthuishouding is niet in orde. Geen goede zout-instelling, dan kan ik raar gedrag gaan vertonen. Het is zo simpel en wellicht niet het hele verhaal, maar ik wordt over het algemeen blij als ik de reactie van mensen ervaar als ze mijn uitleg horen; Oh, is het zo simpel. Ja zeker! Juist in onze jachtige tijd van tegenwoordig, een korte maar krachtig werkende uitleg. Tot een volgende keer, met een groet van René
Verwijderen