Voor zover ik mij kan herinneren heb ik altijd al iets gehad met fietsen. Het begon met mijn driewieler, maar daarvoor zat ik al regelmatig achterop de fiets bij mijn ouders. Al gauw mocht ik zelf stukjes meefietsen tijdens dagtochtjes en als ik moe werd, kon ik achterop en werd mijn eigen fiets later weer opgehaald. Op mijn negende had ik mijn eerste racefiets bij mijn opa en oma. Vanaf mijn dertiende maakte ik zelfstandig racefietstochten in de bergen tijdens de zomervakanties. Het ontdekken van nieuwe landschappen en fysieke uitdagingen aangaan, inspireerden mij enorm. En het gaf mij een vrij gevoel. Met mijn fiets kwam ik op hele mooie plekken en allemaal op eigen kracht. Op mijn 16-de en 17-de ging ik mee met jeugdracefietstrektochten in de Franse alpen. Het waren twee fantastische vakanties. Na mijn eindexamen volgde mijn eerste fietsvakantie met bepakking op mijn racefiets. Samen met een vriend fietsten we vanuit de Franse alpen naar Nederland. En omdat mijn man en ik elkaar kennen van de hierboven genoemde jeugdracefietstrektochten lag het voor de hand dat ook wij op fietsvakantie gingen. En zo geschiedde. Samen ondernamen we vele mooie fietsvakanties.
Dat ik nu zo’n lange fietstocht alleen ga ondernemen, heeft te maken met de moeilijke periode die achter mij ligt. Op mijn 27-ste (2004) openbaarde zich bij mij een zeer ernstige depressie met psychotische kenmerken. Dat ik een bipolaire stoornis had, werd 1,5 jaar later pijnlijk duidelijk toen ik mede door de anti-depressiva doorschoot in een manie met wederom psychotische kenmerken en bijna alles kwijt raakte wat wat mij lief was. Gelukkig wist mijn lief beter en had hij het engelen geduld en vertrouwen om te wachten tot ik weer mijzelf werd. In 2011 kreeg ik tijdens mijn derde opname te horen dat ik een autisme spectrum stoornis (ASS, syndroom van Asperger) heb, waarmee de laatste puzzelstukjes op hun plek vielen. Nog drie opnames èn een medicatiewissel hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik sinds begin 2015 eindelijk een stabiele periode binnen bepaalde grenzen mee maak.
Zou ik dan toch nog voor mijn 40-ste mijn leven een beetje op de rit krijgen? Ja, dus. Na heel hard werken aan mijzelf heb ik het voor elkaar gekregen dat mijn leven weer een beetje op orde is. Omdat ik door de voorbije jaren mij er erg van bewust ben geworden dat ik moet genieten van de momenten dat het goed gaat, wilde ik heel graag iets bijzonders doen nu het kan.
Met de fietstocht naar Santiago de Compostela is er ruimte gekomen om iets te gaan doen wat ik het allerliefste doe: fietsen met alle spullen die ik nodig heb om in mijn onderhoud te voorzien, intens beleven/genieten van wat er op mijn pad komt en het avontuur tegemoet! Maar ook afzien, doorbijten en niet opgeven. Ik wil aan mijzelf laten zien dat ik dit kan, dat ik het met mijzelf weet te redden. Dat is de reden waarom ik alleen ga, een innerlijke reis maak. En door dat met fietsen te doen heb ik een soort voorsprong, want ik doe dan iets waar ik goed in ben en waar ik op kan vertrouwen. Niet de bestemming is het doel, maar de weg.
Heel af en toe ging ik vroeger ook wel eens alleen op fietsvakantie, maar afgezien van het fietsen ging dat eigenlijk niet zo goed. Ik kreeg het op de een of andere manier in de uitvoering allemaal niet goed gepland en gestructureerd. Dit is de laatste jaren beter geworden door meer inzicht te hebben gekregen in mijn beperkingen, maar ik zal er altijd moeite voor moeten doen. Zonder gedegen voorbereiding en ‘leefregels’ geen ontspanning. Tijdens mijn fietstocht zal ik zelf de structuur moeten aanbrengen. Dat is een groot verschil met het dagelijkse leven, waarin ‘externe structuur’ er vaak voor zorgt dat ik mijn dagen redelijk goed door kom en ook aan ontspanning toekom.
Dat ik nu zo’n lange fietstocht alleen ga ondernemen, heeft te maken met de moeilijke periode die achter mij ligt. Op mijn 27-ste (2004) openbaarde zich bij mij een zeer ernstige depressie met psychotische kenmerken. Dat ik een bipolaire stoornis had, werd 1,5 jaar later pijnlijk duidelijk toen ik mede door de anti-depressiva doorschoot in een manie met wederom psychotische kenmerken en bijna alles kwijt raakte wat wat mij lief was. Gelukkig wist mijn lief beter en had hij het engelen geduld en vertrouwen om te wachten tot ik weer mijzelf werd. In 2011 kreeg ik tijdens mijn derde opname te horen dat ik een autisme spectrum stoornis (ASS, syndroom van Asperger) heb, waarmee de laatste puzzelstukjes op hun plek vielen. Nog drie opnames èn een medicatiewissel hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik sinds begin 2015 eindelijk een stabiele periode binnen bepaalde grenzen mee maak.
Zou ik dan toch nog voor mijn 40-ste mijn leven een beetje op de rit krijgen? Ja, dus. Na heel hard werken aan mijzelf heb ik het voor elkaar gekregen dat mijn leven weer een beetje op orde is. Omdat ik door de voorbije jaren mij er erg van bewust ben geworden dat ik moet genieten van de momenten dat het goed gaat, wilde ik heel graag iets bijzonders doen nu het kan.
Met de fietstocht naar Santiago de Compostela is er ruimte gekomen om iets te gaan doen wat ik het allerliefste doe: fietsen met alle spullen die ik nodig heb om in mijn onderhoud te voorzien, intens beleven/genieten van wat er op mijn pad komt en het avontuur tegemoet! Maar ook afzien, doorbijten en niet opgeven. Ik wil aan mijzelf laten zien dat ik dit kan, dat ik het met mijzelf weet te redden. Dat is de reden waarom ik alleen ga, een innerlijke reis maak. En door dat met fietsen te doen heb ik een soort voorsprong, want ik doe dan iets waar ik goed in ben en waar ik op kan vertrouwen. Niet de bestemming is het doel, maar de weg.
Heel af en toe ging ik vroeger ook wel eens alleen op fietsvakantie, maar afgezien van het fietsen ging dat eigenlijk niet zo goed. Ik kreeg het op de een of andere manier in de uitvoering allemaal niet goed gepland en gestructureerd. Dit is de laatste jaren beter geworden door meer inzicht te hebben gekregen in mijn beperkingen, maar ik zal er altijd moeite voor moeten doen. Zonder gedegen voorbereiding en ‘leefregels’ geen ontspanning. Tijdens mijn fietstocht zal ik zelf de structuur moeten aanbrengen. Dat is een groot verschil met het dagelijkse leven, waarin ‘externe structuur’ er vaak voor zorgt dat ik mijn dagen redelijk goed door kom en ook aan ontspanning toekom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten