We leven in een
samenleving waarin we het gewoon zijn gaan vinden dat veel dingen
snel gaan, effectief en efficiënt gewerkt moet worden, de
ontwikkelingen in de techniek zich razendsnel opvolgen en mailboxen
vol lopen met allerlei berichten. En privé zijn er ook nog heel wat
verwachtingen waar je, als je het allemaal moet willen geloven, ook
nog aan moet voldoen zoals het hebben van een toffe baan, een
relatie, kinderen èn vrienden.
Dat is voor mij niet
allemaal bij te houden of te verwezenlijken. Het onderhouden van al
die contacten vergt veel van mijn energie en ik raak dan al snel het
overzicht kwijt. Het begint al met (en ik doe er zelf ook aan mee
hoor) 'heb je mijn sms, App-je, mail' al gezien? Soms niet dus en
voor ik het in de gaten heb, heb ik bijvoorbeeld een afspraak
vergeten te noteren. Moet je eens bij jezelf nágaan op hoeveel
verschillende manieren iemand tegenwoordig een afspraak met je kan
maken! Ik noem er een 'paar': via e-mail, WhatsApp, Messenger,
Facebook, telegram, sms, telefoongesprek, tijdens een ontmoeting,
telefoongesprek, per brief/notitie. Pfff...wat was het leven vroeger
overzichtelijk met elkaar ontmoeten, bellen en brieven schrijven.
Daarvoor in de plaats zou je nu de lekker klinkende Engelse termen
'see, call, click' kunnen toepassen om het belang van omgaan met
elkaar aan te geven, zoals een goede kennis laatst zei.
Op het Franse
platteland lijkt het leven zich hier in een heel ander tempo te
voltrekken. Het is rustig op de wegen en in de dorpjes zie je weinig
activiteit. Af en toe is er iemand in zijn tuin aan het werk, zijn er
kinderen buiten of wordt er gepraat met de buren. De meeste mensen
zeggen je gedag en soms maken ze een praatje. Het drukst is het in de
plaatselijke winkeltjes en barretjes. De boulanger/patisserie is bij
mij favoriet. Wat een lekkere taartjes!
Natuurlijk hebben de
mensen hier ook te maken met de 'eisen' van de huidige samenleving,
maar toch komt het op het platteland anders op mij over. En dat doet
mij goed, geeft rust. Alleen al het landschap met haar gele en groene
velden met de lucht daar boven. Al fietsend neem ik het tot mij.
Blog over mijn fietstocht van Utrecht naar Santiago de Compostela (2500 km). Door dit blog hoop ik een bijdrage te kunnen leveren aan het geven van meer openheid en bekendheid over psychiatrische aandoeningen in het algemeen en in het bijzonder over de bipolaire stoornis en autisme bij vrouwen. Ik hoop ook, dat dit blog leidt tot meer bespreekbaarheid en begrip over deze aandoeningen. Ik zie het fietsen, en in het bijzonder deze fietstocht, als smeermiddel om deze waarden te bereiken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten