20 km voor St. Jean
Pied-de-Port aan de voet van de Roelandspas in de Pyreneeën ben ik
na een pittige korte col neergestreken in het kleine boerenplaatsje
Ostabat-Asme.
Het leven heeft hier
stil gestaan. De schapen werden vanavond door de herder uit het land
gehaald en een andere kudde werd weer terug gebracht. Daarna werden
de koeien uit de wei gehaald om gemolken te worden.
Ik geniet hier enorm
van het pure, langzame, rustige en prikkelarme leven. Gecombineerd
met mijn ritme van eten-slapen-fietsen-fotograferen-bloggen wil ik
niets liever. Mijn benen zijn in topconditie. In geen jaren hebben ze
zo sterk gevoeld. Ik geniet erg van wat mijn lijf mij biedt en hoe ik
deze reis geheel zelfvoorzienend maak met de bepakking op mijn fiets.
Ik ben van niemand afhankelijk: ik heb mijn tent als onderdak, kook
mijn eigen eten en laad al fietsend o.m. mijn gps en iPhone op.
Ook mentaal ben ik
sterk, raak ik bij een tegenslag niet in paniek en ondervind ik geen
stemmingsklachten. Wel ben ik de hele dag druk met mijn eerder
genoemde leefritme. Alles kost zijn tijd en ik heb geen tijd over om
bv. nog te breien. Het is natuurlijk best hard werken.
Ik lig in mijn tent
in de groentetuin (de gîte d'étappe was vol) en hoor de krekels,
een hond blaffen, een haan kraaien, paarden hinniken en schapen en
lammetjes blèren. Verder hoor ik niets: geen weg of trein. Het dorp,
wat leeft van wat vee en pelgrimwandelaars, is in ruste.
Ik merk, dat ik
graag alleen ben. Dan kan ik de dingen op mijn eigen manier doen.
Aanspraak en gezelligheid vind ik leuk, maar het moet niet mijn ritme
verstoren. Ik had niet gedacht dat ik het zo goed met mijzelf zou
kunnen vinden. Daar heb ik van tevoren best over in gezeten.
Vanaf morgen
verwacht ik drukte op de route. Het wordt dan een uitdaging om mijn
grenzen van afstand en nabijheid in de gaten te houden.
Hoi Mariët,
BeantwoordenVerwijderenIk ben heel blij voor je dat het 'experiment' dat je met jezelf bent aangegaan, je boven (eigen) verwachting goed afgaat. Petje af hoor! Groeten van Cornel