Vinden van een richting, van een bestaan

Hoe verder ik weg van huis fiets, hoe meer ik mij besef dat deze fietstocht een zoektocht is naar mijzelf en een 'bewijs' aan mijzelf dat ik mij weet te redden op zo'n tocht als deze. Hoe anders is dat thuis, waar ik soms moeite heb of geconfronteerd word met het vinden van een richting van mijn bestaan. Enerzijds heb ik niet de baan, het gezinsleven wat ik had kunnen hebben als ik gezond was gebleven. Anderzijds ben ik blij met de tijd die ik nu kan besteden aan dingen waar ik anders geen of minder tijd voor zou hebben gehad, zoals deze fietstocht. Deze tocht verwoordt zelfs een verlangen naar iets dat niet kan bestaan in het dagelijks leven. Want dan kan ik niet zo eenvoudig van A naar B(eter), prikkelarm en zonder stress leven. 

Over het geheel genomen ben ik tevreden met mijn huidige bestaan en richting. Ik heb namelijk heel veel wel: een duurzame relatie, een fijn huis met tuin, zinvol en ontspannend vrijwilligerswerk. 

Het gaat er volgens mij om wat je wel hebt (en doet), want er zullen altijd verlangens zijn. Zo volgde ik vorig jaar een Acceptance and Commitment Training (ACT) bij het Autismeteam van GGZ Altrecht. Iedereen had wel een verlangen of iets wat de ander niet had. De een had kinderen, de ander een baan. Weer een ander wilde een vaste relatie. Bij elkaar hadden we dus 'alles' en los van elkaar ook weer niet. Ik heb hiervan opgestoken, dat je het beste kunt aanvaarden hoe de dingen zijn en dat je zelf degene bent die daar richting aan kan geven. Misschien is dit, kort door de bocht gezegd, ook wel de kern van een therapie/behandeling krijgen. Uiteindelijk is de patiënt degene, die iets met de aangeboden hulp en/of ondersteuning moet doen. Ook al is dat vaak niet makkelijk. 

Naast bovenstaande is er tijdens het fietsen tijd om na te denken over de zoektocht naar mijzelf: wie ben ik? Dit is natuurlijk een veelvoorkomende vraag voor als je op pelgrimstocht bent. Het is ook een filosofische vraag: wie ben ik, wat is de bipolaire stoornis in mij, wat mijn autisme of maakt alles bij elkaar wie ik ben? Ik denk uiteindelijk het laatste, maar het blijft een lastige vraag om te beantwoorden. Want in een (hypo) manie doe ik dingen die ik normaal gesproken niet doe. In een depressie ben ik somber, onzeker en angstig. En door mijn autisme kan ik uit onmacht of door overprikkeling gedrag vertonen wat meer bij een kind past. Maar bovenal ben ik een enthousiast, direct, vrolijk, ondernemend, avontuurlijk en energiek persoon. Zonder deze eigenschappen had ik deze Camino niet kunnen ondernemen!